Het is bijna december. De maand van de pakjes. De grote winkelketens lopen al warm. De folders zijn uitgedeeld, extra koopavonden ingepland en e-mails met teksten als ‘bestel nu met 10% korting’ zitten in de mailbox.
Ook in huize tekstenschrijver worden pakjes besteld. Pakjes die overigens niets met een bekend kinderfeest te maken hebben. Het gaat concreet om een ovenlampje. Zo’n handig lampje voor in de oven. Bij het licht van je telefoon kijken of de pizza al goed is gaat toch op een gegeven moment irriteren.
Het ovenlampje dus. Online was het lampje snel gevonden. In de winkelmand. Met nog 2 andere noodzakelijke aankopen. De eerste verrassing dient zich al snel aan. Het worden 3 afzonderlijke pakjes. Onhandig, aangezien het ook op 3 verschillende dagen aangeboden gaat worden. Het milieu is eveneens een verliezer. Het past namelijk makkelijk in 1 doos. De aanbieder van het ovenlampje heeft duidelijk geen groene paragraaf op zijn site staan.
De laatste verrassing betreft het ovenlampje. Bij thuiskomst woensdag bleek er een briefje in de bus te zitten. Het pakketje kon niet worden afgeleverd want er was niemand thuis. Afgeven bij de buren was blijkbaar niet mogelijk. Dus mag tekstenschrijver het lampje halen bij het verzamelpunt van ontheemde pakjes. Ondertussen ben ik wat nieuwsgierig geworden. Het lampje is slechts 4 centimeter lang en 1,5 centimeter breed is. Zou het in een verhuisdoos zitten?
De doos blijkt kloek van formaat. 35 centimeter lang, 25 centimeter breed 6 centimeter dik. Dat past niet in de brievenbus. Het lampje past wel royaal in de doos. En om het compleet te maken is er een officiële handtekening nodig en moet ik een legitimatiebewijs tonen. Met uiterste voorzichtigheid is het pakketje vervoerd. Het ovenlampje doet wat het moet doen. De dozen zijn opgeruimd. Het is nog november. De maand van de pakjes.
Erger u niet, verwonder u slechts…